Op deze regenachtige zaterdag mag dames 2 weer een potje volleyballen. Om 14.00 klinkt het startsignaal voor een beladen wedstrijd. Nu kan ik me voorstellen dat je dan denkt aan een derby. Nou, een soort van. Een derby die toch echt wel heel dichtbij is. Niet eens dorp tegen dorp, maar gewoon binnen de vereniging. Ormi dames 3 was onze tegenstander.
Dit soort wedstrijden brengen toch altijd bepaalde emoties met zich mee die je bij andere wedstrijden niet of nauwelijks voelt. We willen nooit verliezen, maar vandaag al helemaal niet. Vandaag ging het erom: wie heeft stalen zenuwen en wie niet?
Net niet lekker
Set 1 gaat van start. Het rommelt aan alle kanten bij ons en al snel staan we echt dik achter. En dan echt dik, 8 punten. Spanning, zenuwen, slecht geslapen, een string die verkeerd zit. Als jij de oorzaak weet, hoor ik het graag. Bully en Jeroen spreken ons streng toe en we trekken langzaam maar zeker weer bij. Helaas laten we het weer los aan het einde en verliezen we de eerste set met 25-27.
Nou, de kop is eraf. Dus we kunnen nu gewoon weer normaal doen. Zoals in volleybal vaak gezegd wordt: gewoon je eigen spelletje spelen. Niks meer, niks minder. Het motortje is op gang. Het ziet er soms weer uit als volleybal en we winnen dan ook de set met 25-20.
In de derde set trekken we dit goed door. Het wordt wat spannender dan in de vorige set, maar we gaan op tijd over de finish. Deze set winnen we met 25-23.
Geluk aan de andere kant
In de vierde set gaat het over en weer. We zijn helaas niet scherp genoeg. Normaal gesproken dwing je geluk af, maar ik moet toch echt stellen dat dames 3 het geluksdubbeltje in de zak had. Daar waar wij een handjevol aantal keren tegen de netrand aan spelen, krijgen wij de bal er niet over heen. Dames 3 presteert het gedurende de hele wedstrijd om de ballen die op wat voor manier dan ook tegen de netrand aan komen, aan onze kant te laten vallen. Foi, foi, foi. Dit moeten ze ons toch echt leren. Oh ja, we verliezen deze set ook nog met 21-25.
Oke, de vijfde set. Wij willen wi(j)nnen! Niks meer, niks minder. Dus normaal gesproken zeg je in zo’n vijfde set tegen elkaar: wij moeten als eerste bij de 15 zijn.
Maar dan ken je dames 2 nog niet. Ik kan mij een wedstrijd herinneren, Alterno uit vorig seizoen, waarin wij op een paar punten na er een hele set van maakte.
Dat zal toch niet gebeuren? In eerste instantie lijkt dat niet zo. Met volgens mij 4 punten voorsprong komen wij op 14-10 (of 9 ofzo). Kat in het bakkie! Nou, nee hoor. We klungelen wat, worden boos om een beslissing van de scheidsrechter en ineens is het stuivertje wisselen. We geven elkaar niks cadeau. Uiteindelijk lukt het ons net wel om de overwinning binnen te slepen: 21-19!
Bijna gelijk
3-2 winst. Puntenverschil van 3 (117-114) toont aan dat we vandaag aan elkaar gewaagd waren.
Publiek, bedankt voor jullie massale opkomst. Het volleybal wat wij speelden, was op zijn zachtst gezegd niet mooi. Maar vandaag ging het om winnen. Mooi volleybal komt later wel weer. Op de tribune hoorde ik al: beide teams trekken alles uit hun contributie. En dat is zo.
Volgende week genieten wij van een vrije zaterdag. Zaterdag 2 november klinkt voor ons weer een fluitsignaal om 16.30 in Nijkerk tegen NVC dames 1.