Gisteren stond de thuiswedstrijd tegen het 2e herenteam van Blauw-Wit uit Oldebroek op het programma. Het is weliswaar het tweede team van deze club, het is echter publiek geheim dat dit team over het algemeen beter is dan het eerste team. Geen jongens om te onderschatten dus. Waar in het verleden er sprake was van enige wrijving tussen beide teams is er heden ten dage geen enkele sprake meer van. Het is altijd een leuk weerzien met oude bekenden. Betekent dat dan dat we elkaar alles gunnen? Zeker niet. We gunnen elkaar een helft van het veld, daar houdt het zo’n beetje wel bij op.
Dan de wedstrijd. De titel van dit verslag doet al vermoeden hoe dat ging. Eerlijk is eerlijk, het was een leuke pot. Veel strijd over en weer en mooie punten wisselde zich af met punten waar de nodige ruimte voor verbetering was. Waarom trok Oldebroek dat uiteindelijk aan het langste eind? De mannen speelde behoorlijk stabiel, wisten directe punten te scoren en verdedigden veel. Aan Eper kant schortte het vooral aan scorend vermogen en werden teveel onnodige fouten gemaakt. De servicedruk zakte in de loop van de wedstrijd weg, waardoor het de mannen uit Oldebroek te makkelijk werd gemaakt. 23-25, 23-25, 25-19, 18-25.
Leuk detail uit de wedstrijd: Blauw Wit heeft een handige spelverdeler die zijn aanvallers goed weet te bereiken. Daarnaast houdt hij ook wel van een doortikballetje op zijn tijd. Echter, dan moet je wel scoren. Samenvattend: 2 pogingen, beide ballen konden bijna BOVENHANDS worden gepakt. BOVENHANDS Niels :). Bij deze dagen we je uit: tijdens de terugwedstrijd krijg je een herkansing :).
Op naar de volgende wedstrijd. Gezien de krachtverhoudingen waren 2 punten voor Epe terechter geweest. Alleen dan komen we ook weer bij het volgende spreekwoord. Iedereen krijgt wat hij verdiend.