Afgelopen zaterdag was de eerste lente-zaterdag van het jaar. Half 5 wedstrijd in Twello. Zo’n eerste lentedag is perfect om nog even wat klusjes te doen. Dus met verf onder de nagels en kunstmest onder de voeten verzamelden we. Vanwege een aantal afmeldingen waren we met een klein cluppie. Daarnaast waren er ook nog wat pijntjes waar we rekening mee moesten houden. Gelukkig vonden we Daniel ‘aka Harrie’ Doggen bereid met ons mee te gaan. Maarjah, voordat je dan mee kan doen, moet je wel even je spelerspas ophalen. Het leek Johan een goed idee om deze pas van 6 hoog met windkracht 7 naar beneden te gooien. Volgens de overlevering is hij nu nog steeds aan het zoeken, de arme man.
Voorwaarts heeft een goede ploeg. Niet voor niks staan ze bovenaan de ranglijst. Dan kan je de wedstrijd maar op 1 manier beginnen: vol gas. Dat deden we dus maar niet :). Nog bedwelmd door de terpetine begonnen we slap en slordig. Binnen no-time stonden we een punt of 6 achter. Dus coach Caroline kon niet anders dan ons streng toespreken om de neuzen de spreekwoordelijk goede kant op te krijgen. En dat lukte: binnen dezelfde no-time stond het weer gelijk. Helaas viel het op het einde van de wedstrijd net niet onze kant op: 26-24.
Gemotiveerd door het goede spel de 2e set dan maar. Tijdens deze wedstrijd hebben we het gezegde ‘stuivertje wisselen’ een geheel nieuwe betekenis gegeven. Puntje voor, puntje achter. Meerdere puntjes voor, meerdere puntjes achter. Elke set met hetzelfde resultaat: spanning. Gelukkig wisten we de 2e set onze kant op te trekken. De setstand zegt genoeg: 28-30.
Ons aller Hazes zou het omschrijven met bloed, zweet en tranen. Zo ging het helaas ook in de 3e en 4e set. Hard werken, heel hard werken. Goed spelen, maar net niet goed genoeg. De teams zijn erg aan elkaar gewaagd. Voorwaarts heeft alleen een tweetal in het veld staan dat net wat beter is dan de rest en ons de nek kan omdraaien als wij aan de max zitten. Deze sets gingen dus helaas verloren met 26-24 en 25-23. De laatste set was dus de enige set die verloren ging binnen de 25 reguliere punten. Bizar…
De hele wedstrijd zou Ramses omschrijven met zijn nummer Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk en Bewonder. Teleurgesteld door het verlies maar trots op ons eigen spel ging de karavaan naar de lokale shoarmatent om de reserves aan te vullen. Emo-eters, niks menselijks is ons vreemd. Benieuwd naar beelden van de wedstrijd, zie deze link voor een aantal foto’s.