Afgelopen donderdag was het zover, de thuiswedstrijd tegen Voorwaarts. Voorwaarts is de grote favoriet voor het kampioenschap. Ze hebben een aardige kwaliteitsinjectie gekregen dit seizoen met een paar mannen die een aantal divisies hoger hebben gespeeld. Zij besloten wat recreatiever te gaan volleyballen en kwamen daarom bij ons in de klasse. Best confronterend, maar dat geheel daar gelaten.
’s Middags was de app-groep van Ormi heren 1 al aardig overspannen. Iedereen kreeg al zin in het potje en de grootspraak was zoals gewoonlijk niet van de lucht. Vaak is dit een goed teken, dan zijn we er klaar voor. En de mannen van Voorwaarts gingen de laatste weken wat minder, ze hebben wat setjes en wedstrijden verloren. Oftewel, de verenigingsnaam ‘Achterwaarts’ was meer passend geweest gezien de prestaties van de laatste wedstrijden.
De mannen uit Twello kwamen met aardig wat bombarie binnen. De helft van het team kwam ons bekend voor, de andere helft niet. De onbekende helft waren net een tikkie breder en groter dan de bekende helft, al een klein teken aan de wand. De laatste jaren heeft Heren 1 weinig problemen gehad met Voorwaarts, de voortekenen waren dat dat dit jaar wel eens anders kon gaan worden. Zoals geheel volgens gebruik waren de tegenstanders een stuk overtuigender met inslaan dan de mannen uit Epe. Dit is niet nieuw, dat zijn we gewend. Maarjah, je wint geen wedstrijd met inslaan, het spelletje begint als de scheidsrechter de matadoren de ‘wei’ inwuift.
Dan de wedstrijd. De 3e set kwamen we goed in ons spel. We kregen de service meer onder controle en wisten de sterke aanvallers van Voorwaarts goed tegen te houden. De scheidsrechter probeerde ons nog even uit ons spel te halen, dat lieten we niet gebeuren. Er volgende zelfs nog een geel kaartje. Een kinderachtig pesterijtje werd door de scheidsrechter op waarde geschat met een kinderachtige kaart. Geen vuiltje aan de lucht, lekker doorgaan. De set was spannend en werd uiteindelijk gewonnen door de mannen uit Epe. Tevreden met dit resultaat konden we de wedstrijd vervolgen.
Oh jah, we hadden ook nog een 1e, 2e en 4e set. Kunnen we kort over zijn: die gingen verloren. Een hele goede diagonaalspeler heeft ons de das om gedaan, aan de rest waren we minimaal gelijkwaardig. Gevoelsmatig was een 2-3 verlies een eerlijkere verhouding geweest van de wedstrijd, maar dan verlies je nog steeds. Conclusie: gevochten, gewogen en te licht bevonden. ‘ You win some, you lose some’, het is niet anders. Voorwaarts was dus een te harde noot om te kraken. Compliment aan de vechtlust die werd getoond, ‘als de nood het hoogst is leert men de echte vrienden kennen’ . En goede vrienden waren en zijn we. Nood breekt wetten en nood leert bidden. We maken van de nood een deugd en bereiden ons voor op de volgende wedstrijd, aanstaande zaterdag tegen NVC uit Nijkerk. Hopen dat de tegenstander dan een nootje lager zingt. Dat betekent een korte herstelperiode, voor ons geen nood aan de man. Klagers hebben geen nood en pochers hebben geen brood. De trainingsarbeid komt nu eindelijk tot zijn volle recht!